Via de film maakt u kennis met de oorsprong van het merk Chanel, het beroemdste mode-imperium ter wereld. We volgen Gabrielle Chanel, onder de naam 'Coco' (haar artistennaam als goedkope barzangers), in haar moeilijke jaren als berooide jonge vrouw vechtend voor een plaats in de samenleving. We zien hoe ze zich als maitresse laat betalen, waardoor ze in staat is haar droom waar te maken. Met haar ontmoeten we de mannen in haar leven en uiteindelijk haar geliefde. De film vertelt Coco's levensverhaal in de jaren voordat ze wereldberoemd werd. We zien haar de indrukken verzamelen die van invloed waren op haar ontwerpstijl – in het weeshuis waar ze als klein kind door haar vader wordt achtergelaten, bij het cabaret en tenslotte in de elitaire kringen waar ze via haar amoureuze avonturen in verzeild raakt.
Chanel bracht een omwenteling teweeg in het beeld van de vrouw. Volgens haar hadden de mode-ontwerpers helemaal uit het oog verloren dat er ook nog vrouwen in hun ontwerpen moesten passen. Vrouwen zaten gevangen in knellende kleding die hun bewegingsvrijheid sterk inperkte. Chanel bevrijdde de vrouw van het korset, maakte haar rokken korter, liet vrouwen broeken dragen en stak ze in jasjes, ontleend aan het mannenkolbert maar herontworpen tot elegante en comfortabele, vrijheid onderstrepende kledingstukken. Deze mode sloot perfect aan bij de levensstijl van een nieuwe generatie jonge vrouwen begin twintiger jaren van de vorige eeuw, die uit de rol van mooie, bewonderde maar passieve pop stapten en zichzelf ontplooiden, die zelf achter het stuur van de auto kropen, sigaretten rookten en zich in het nachtleven stortten – het was de tijd van de Charleston dans.
Het verhaal van Coco's boeiende leven wordt ingetogen en stijlvol verteld en de beelden zijn mooi om naar te kijken.
Hoofdrolspeelster Audrey Tautou (misschien kent u haar van 'The Davinci Code') is uitstekend gecast: ze heeft een identieke gestalte en dezelfde uitstraling als de echte Coco Chanel.
In het kort: Gebaseerd op een waar verhaal volgt de film de ontwikkeling van de 'zwarte' Sandra Laing, geboren uit blanke ouders. We volgen de strijd van haar vader tegen de autoriteiten van het apartheidsregime en de zoektocht die Sandra zelf maakt naar haar eigen bestemming in de turbulente Zuid-Afrikaanse samenleving.
Zuid-Afrika, jaren ’50, de hoogtijdagen van de Zuid-Afrikaanse 'apartheid'. Sandra Laing is een meisje met een bruine huidskleur en kroeshaar dat door een genetische gril van de natuur geboren wordt uit twee 'Afrikaner' ouders: blanke Zuid-Afrikanen van West-Europese afstamming. Geen vuiltje aan de lucht in het gezin, ze krijgt er een liefdevolle opvoeding. Maar de dag dat ze op tienjarige leeftijd naar een 'whites only' school gaat, verandert haar leven blijvend. Ze wordt er met de nek aangekeken: als kind van blanke ouders staat ze geregistreerd als 'blank' maar ze ziet er duidelijk 'zwart' uit. Door toedoen van de schoolleiding wordt haar registratie als 'blanke' veranderd in 'zwart'. Haar racistische vader, extra verbitterd door de speculaties dat zijn vrouw 'kennelijk' een vluchtige ontmoeting met een zwarte man moet hebben gehad, bindt vervolgens de strijd aanbindt met de officiële instanties. Niet voor gelijke behandeling van zijn 'zwarte' dochter, maar om haar weer als 'blank' geregistreerd te krijgen. En hiermee begint voor Sandra een jarenlange hartverscheurende en moeizame weg om haar definitieve plaats te vinden in de turbulente Zuid-Afrikaanse maatschappij ('was Mandela maar onze president geweest toen ik geboren werd' verzucht Sandra in de film). Eerst als onderwerp van het gevecht van haar vader, maar geleidelijk aan steeds zelfstandiger in de eigen zoektocht naar haar bestemming.
Gebaseerd op ware feiten is Skin 'een van de meest bizarre voorbeelden van raciaal onrecht onder apartheid', schrijft het gezaghebbende filmtijdschrift Variety.
Een ontroerende film, met overtuigende vertolkingen van Sophie Okonedo als Sandra en Sam Neill als haar vader.
Kom ook naar de literaire inleiding om 10:30 uur!
Alle vier hebben ze hun eigen redenen om te emigreren naar Nieuw-Zeeland
In het kort: Drie jonge meiden Ada, Marjorie en Esther en de ongebonden, ambitieuze Frank emigreren begin jaren vijftig van de vorige eeuw naar Nieuw zeeland. De film vertelt het verhaal van één man en drie sterke vrouwen die onlosmakelijk met elkaar verbonden raken. Een film over het leven en de grote keuzes die je soms moet maken om geluk te vinden.
Het Nederland van na de Tweede Wereldoorlog had veel jonge mensen weinig te bieden. Om te ontsnappen aan het benauwende klimaat emigreren Marjorie, Ada en Esther in 1953 naar Nieuw-Zeeland. Vervuld van dromen en met verlangen naar liefde, geluk en succes reizen ze hun verloofdes achterna om een beter leven op te bouwen. Aan boord van de vlucht ontmoeten de drie meiden de jonge avonturier Frank, die fortuin hoopt te maken als wijnboer. Hij is aantrekkelijk en interessanter dan hun Nederlandse verloofdes, maar vooral: een vrij man. Ieder voor zich voelen de vrouwen zich tot hem aangetrokken - zonder te kunnen weten dat de ontmoeting in het vliegtuig grote gevolgen zal hebben voor de rest van hun nieuwe leven. Hun levens zullen altijd verbonden blijven.
De titel van de film verwijst naar de laatste grote vliegrace, in 1953 van Londen naar Christchurch, Nieuw Zeeland. De KLM won de race (voor de liefhebber: met een DC-6), met 64 passagiers aan boord, onder wie 29 vrouwelijke emigranten die hun verloofden dan wel kersverse echtgenoten achterna reisden. Vandaar dat deze vlucht de bijnaam 'bruidsvlucht' kreeg.
De titelsong is van Ilse de Lange.
Samenwerkingsproject Bibliotheek en Cine-Utopia
Geïnteresseerden kunnen om 10:30 uur een literaire inleiding van ongeveer 20 minuten bijwonen.
Na een korte pauze vertonen we om 11:00 uur de film.
In het kort: Psychologische thriller over een man die aan slapeloosheid lijdt en wiens leven langzaam verandert in een nachtmerrie.
Regisseur Brad Anderson krijgt het voor elkaar om de toeschouwers anderhalf uur met allerlei vraagtekens te laten zitten en ze daarna plotseling te verrassen.
De Mexicaanse scenarist Guillermo Arriaga heeft zeer creatieve en originele werken op zijn naam staan: Babel, 21 grams, Amores Perros en The Three Burials. Met The Burning Plain neemt hij ditmaal zelf de regie in handen en hij doet dit fantastisch. Het verhaal, de karakters en het robuuste landschap spatten van het filmdoek af. Hij maakt dit keer onversneden melodrama, maar weet dit acceptabel te maken door behendig te spelen met de chronologie, zoals we van hem gewend zijn. Arriaga schakelt moeiteloos tussen heden en verleden, en ook tussen heden en toekomst, en presenteert ons daarmee niet alleen en romatisch verhaal maar ook een intellectuele puzzel.
Centraal staat een ongelukkige vrouw met een beladen verleden. Wat heeft zij te maken met het gezin in een Amerikaans-Mexicaans grensplaatsje? En waarom is een Mexicaan naar haar op zoek?
In een meeslepend in beeld gebracht verhaal over verboden liefde ontdekken de hoofdpersonen uit The Burning Plain dat schuld en liefde desastreuze emoties kunnen zijn en dat vergiffenis essentieel is, hoe onbereikbaar dat ook mag lijken.
Prachtig gefilmd tegen de fotogenieke achtegrond van Oregon en New Mexico met zijn woeste landschappen van de Chihuahuawoestijn.
Berlijn, april 1945. De Tweede Wereldoorlog loopt ten einde en het Rode Leger trekt de Duitse hoofdstad binnen. Het land staat op het punt van de totale ineenstorting. Hitler heeft zich, met Eva Braun en enkele van zijn vertrouwelingen, teruggetrokken in de Führer's Bunker onder de Rijkskanselarij. Terwijl de situatie buiten escaleert ondergaat Hitler de ineenstorting van zijn Derde Rijk achter de dikke muren van zijn bunker. En hoewel Berlijn op het punt van vallen staat weigert de Führer de stad te verlaten. De gevolgen van zijn hopeloos verloren oorlog voor rekening van zijn volk latend, werkt de Führer aan zijn eigen aftocht. Slechts enkele uren voor hun gemeenschappelijke zelfmoord trouwt hij met Eva Braun. In plaats van een laatste overwinning komt er een laatste nederlaag, maar ook die moet tot in de puntjes verzorgd worden.
In Duitsland zorgde Der Untergang voor heel wat opschudding. De film, die de laatste dagen van Hitler toont, zou volgens critici Hitler veel te menselijk afschilderen. Gelukkig voor regisseur Oliver Hirschbiegel staat een stevige rel in filmland meestal garant voor hoge bezoekersaantallen. Alleen al in Duitsland werd Der Untergang in 27 dagen door meer dan 3 miljoen mensen bezocht. En terecht! Der Untergang is een unieke film, waarin de gebruikelijke oorlogskarikaturen achterwege blijven. De waanzin van de Tweede Wereldoorlog is zelden zo getrouw en indringend op film vastgelegd.
Niets dan lof voor acteur Bruno Ganz. De drieënzestigjarige Zwitser zet Hitler op fenomenale wijze neer. Ganz houdt meesterlijk de balans tussen de menselijkheid en de slechtheid van de dictator.
De decors in Der Untergang zijn spectaculair, het gebruik van licht en het sounddesign indringend.
Martha is chefkok in een van de meest prestigieuze restaurants van Hamburg. Perfectioniste die zij is, laat zij haar leven beheersen door haar kookkunst. Met opperste toewijding bereidt ze haar topgerechten, maar o wee, de gast die kritiek op de maaltijd heeft. Thuis zakt Martha in en eet ze uit de magnetron. Ze is perfectionistisch, kil en contactarm – ze is ervoor in therapie maar ook daar kan ze alleen maar over recepten praten.
Haar geordende en voorspelbare leven wordt op een gegeven moment behoorlijk opgeschud. Haar zuster komt om het leven door een auto-ongeluk en Martha ziet zich genoodzaakt zich over haar achtjarige nichtje Lina te ontfermen. Maar vooral ook: er wordt en extra een kok aangetrokken in het restaurant.
Deze warmbloedige Italiaan Mario, concurrent want ook een uitstekende kok, gek op kinderen ... en evenzeer op vrouwen, vat het leven en de kookkunst heel wat minder serieus op dan Martha, aanvankelijk tot haar grote ergernis. Maar langzaamaan smelt ze voor de charmes van de Italiaanse kok als een bolletje roomijs op een warm flensje.
De film neemt ons mee naar een aristocratische familie in Duitsland, eind negentiende eeuw. De zeventienjarige Effi Briest wordt door haar ouders uitgehuwelijkt aan de twintig jaar oudere baron Geert von Innstetten, een vroegere vlam van Effi’s moeder (de geschiedenis herhaalt zich: ook zij trouwde niet met de man van haar keuze). Deze Von Innstetten is een man van moraal en discipline. Hij staat in hoog aanzien en heeft een goede carrière in het vooruitzicht. Effi trouwt met hem, maar zonder te beseffen wat dat eigenlijk precies inhoudt. Ze komt met Von Innstetten terecht in een slaperig provinciestadje, waar de carrièremaker Effi verwaarloost en ze zichzelf moet zien te redden. De ongelukkige Effi hunkert naar aandacht en afwisseling. Haar kennismaking met de legermajoor Von Crampas doorbreekt de verveling. In de, overigens reeds getrouwde, vrouwenversierder Von Crampas vindt Effi alles wat ze in Von Innstetten mist: charme, complimentjes, bewondering en een luisterend oor. Jaren later ontdekt Von Innstetten door toeval hun liefdesbrieven en wijst hij zijn echtgenote de deur. De beschaamde Effi is genoodzaakt op zichzelf te gaan wonen – verstoten door haar familie ('Je staat er alleen voor, Effi ... dit is niet meer je thuis') en gemeden door de adellijke klasse. Door de omstandigheden gedreven zet ze haar eerste stap naar onafhankelijkheid.
Land: Duitsland 2009
Speelduur: 121 minuten (er is een pauze)
Regie en cast: Hermine Huntgeburth, met Julia Jentsch, Sebastian Koch, Juliane Köhler, Barbara Auer, Misel Maticevic, Margarita Broich, Rüdiger Vogler, Thomas Thieme
Genre: drama, romantiek
Extra informatie: gebaseerd op de gelijknamige roman van Theodor Fontane uit 1895, één van de beroemdste romans uit de tijd van het Duitse realisme