Dinsdag 20 juni 2023 om 15.00 uur

Caïro conspiracy

Tarik Saleh | 117 minuten | 2022

Adam wordt toegelaten op de prestigieuze Al-Azhar Universiteit in Caïro, baken van de soennitische islam. Als de grootimam plotseling overlijdt, blijken de moslimbroeders en de Nationale Veiligheidsdienst tegengestelde belangen te hebben. Adam wordt gerekruteerd om de keuze voor de nieuwe grootimam te beïnvloeden. 

Taal: Arabisch...Nederlands ondertiteld

Genre: thriller, drama

Kijkwijzer: 16 jaar en ouder, geweld

Acteurs: Tawfeek Barhom, Fares Fares, Mohammad Bakri

Michael O'Sullivan in The Washington Post: "It is an engrossing tale, full of betrayal and chicanery, and it casts the Egyptian political-military complex and the religious hierarchy as riddled with corruption. And yet when asked, in an interview contained in the film’s press material, whether the film was a critique of Islam or the political regime in Egypt, Salah said simply, “No, it’s a made-up story.” Yes, yes, just like most movies. Saleh’s answer smacks of disingenuousness because “Cairo Conspiracy” paints such a bleak picture of power. (The characters are all fictional, but one scene, set in a government office building, lingers briefly but notably on a portrait of President Abdel Fatah El-Sisi.) Though shot mostly in Turkey, it feels very much situated in a real place, in the real world. Throughout the film, which places the protagonist in ever-increasing danger, Adam (a naive freshman from the sticks who gets recruited as a mole) is referred to as Ibrahim’s (an officer from the state security agency) “angel,” yet the film seems otherwise stocked with devils in almost every corner. At one point, Adam’s only friend asks, after he has been double-crossed by Adam, “What have you gotten into?” It is an excellent question, in a narrative that — whether offering a critique of the real world or not — finds much to interrogate and, yes, critique about human nature. In the end, precious little of it holds out hope for our species."

Dinsdag 13 juni 2023 om 20.00 uur

Aftersun

Charlotte Wells | 102 minuten | 2022

De jonge tiener Sophie en haar dertigjarige vader Calum gaan op vakantie naar een Turkse badplaats. Twintig jaar later vormen Sophies tedere herinneringen aan deze vakantie een krachtig en hartverscheurend portret van hun relatie, waarbij ze probeert de donkere kant van haar liefdevolle vader te begrijpen.

Taal: Engels...Nederlands ondertiteld

Genre: drama

Kijkwijzer: alle leeftijden

Acteurs: Paul Mescal, Frankie Corio

Sasja Koetsier in Filmkrant: "In Aftersun houdt de Schotse filmmaker Charlotte Wells het fragiele wezen van de herinnering op bewonderenswaardige wijze intact. In de vroege ochtend van Sophie’s 31ste verjaardag bekijkt ze een oude video van een zomervakantie met haar vader Calum in een Turks vakantieoord. De beelden brengen haar terug naar een gekoesterd moment uit haar jeugd, waarop ze een sterke connectie met hem voelde. Tegelijkertijd geven haar leeftijd (dezelfde die Calum toen had) en haar omstandigheden (ze is net moeder geworden) haar een ander perspectief op dat moment in de tijd, en wat zíjn ervaring ervan zou kunnen zijn geweest. Er is de suggestie dat Calum niet meer leeft. Voor dat botsen van een gelukkige herinnering en een tragisch verlies creëert Wells in enkele abstracte scènes een mentale ruimte die vorm krijgt in een rave, waar de volwassen Sophie de Calum uit haar jeugd op de dansvloer spot en confronteert. Een stroboscoop knipt het beeld op in losse ogenblikken, een zien-en-niet-zien dat de ongrijpbaarheid oproept die aan emotionele herinneringen kleeft. Ook de vakantievideo is een onvolledige collage van meestal triviale momenten, bijna willekeurig uit de tijd gelicht om op video te worden vastgelegd. Wel het zwembad, niet het strand. Wel de vraag, niet het antwoord. Want wat wás het antwoord dat Calum niet on record wilde geven? Sophie, zelf net elf, vraagt hem een paar dagen voor hij eenendertig zal worden wat hij deed op zijn elfde verjaardag. Hij vraagt haar de opname te stoppen. Maar de vluchtige momenten waarop Wells de lens op hem richt als Sophie er niet bij is, tonen hoe veel moeite het hem kost om emotioneel het hoofd boven water te houden. In een onbewaakt ogenblik bekent hij aan een duikinstructeur, die hem net heeft verteld dat hij op zijn veertigste voor het eerst vader gaat worden: “Veertig… ik kan me niet voorstellen dat ik veertig word. Ik vind het al heel wat dat ik de dertig heb gehaald.” Het flapt er zomaar uit, maar waarom zegt hij dat? Wel de vraag, niet het antwoord. Of toch. Het eerdergenoemde videofragment komt later nog eens terug en dan loopt de film door in het vervolg van het gesprek tussen Calum en Sophie, dat niet werd opgenomen. Hij deelt met haar een jeugdherinnering die illustreert wat in beleidstermen vermoedelijk een kansarme jeugd heet. Niet dat Aftersun een film is waarover je in beleidstermen zou willen schrijven – een gedicht zou op zijn plaats zijn, kon ik het maar. Evenmin is het zo dat de film een mysterie presenteert dat opgelost kan worden door zulke brokjes informatie bij elkaar te puzzelen tot een compleet beeld of verhaal. Incompleetheid is juist precies waarover het gaat. De onmogelijkheid om een dierbare te vangen in een beeld én de drang om daar toch naar te blijven zoeken, steeds weer. Onopvallende aanwijzingen dat de film geen afgerond verhaal vertelt, zitten ook in de beeldkaders en camerahoeken. En dan is er nog de soundtrack, die je ongemerkt meevoert in het onmogelijke verlangen om terug in dat voorgoed voorbije moment te stappen. Niets komt tot een conclusie, maar alles klopt aan deze film."

Dinsdag 13 juni 2023 om 15.00 uur

Aftersun

Charlotte Wells | 102 minuten | 2022

De jonge tiener Sophie en haar dertigjarige vader Calum gaan op vakantie naar een Turkse badplaats. Twintig jaar later vormen Sophies tedere herinneringen aan deze vakantie een krachtig en hartverscheurend portret van hun relatie, waarbij ze probeert de donkere kant van haar liefdevolle vader te begrijpen.

Taal: Engels...Nederlands ondertiteld

Genre: drama

Kijkwijzer: alle leeftijden

Acteurs: Paul Mescal, Frankie Corio

Sasja Koetsier in Filmkrant: "In Aftersun houdt de Schotse filmmaker Charlotte Wells het fragiele wezen van de herinnering op bewonderenswaardige wijze intact. In de vroege ochtend van Sophie’s 31ste verjaardag bekijkt ze een oude video van een zomervakantie met haar vader Calum in een Turks vakantieoord. De beelden brengen haar terug naar een gekoesterd moment uit haar jeugd, waarop ze een sterke connectie met hem voelde. Tegelijkertijd geven haar leeftijd (dezelfde die Calum toen had) en haar omstandigheden (ze is net moeder geworden) haar een ander perspectief op dat moment in de tijd, en wat zíjn ervaring ervan zou kunnen zijn geweest. Er is de suggestie dat Calum niet meer leeft. Voor dat botsen van een gelukkige herinnering en een tragisch verlies creëert Wells in enkele abstracte scènes een mentale ruimte die vorm krijgt in een rave, waar de volwassen Sophie de Calum uit haar jeugd op de dansvloer spot en confronteert. Een stroboscoop knipt het beeld op in losse ogenblikken, een zien-en-niet-zien dat de ongrijpbaarheid oproept die aan emotionele herinneringen kleeft. Ook de vakantievideo is een onvolledige collage van meestal triviale momenten, bijna willekeurig uit de tijd gelicht om op video te worden vastgelegd. Wel het zwembad, niet het strand. Wel de vraag, niet het antwoord. Want wat wás het antwoord dat Calum niet on record wilde geven? Sophie, zelf net elf, vraagt hem een paar dagen voor hij eenendertig zal worden wat hij deed op zijn elfde verjaardag. Hij vraagt haar de opname te stoppen. Maar de vluchtige momenten waarop Wells de lens op hem richt als Sophie er niet bij is, tonen hoe veel moeite het hem kost om emotioneel het hoofd boven water te houden. In een onbewaakt ogenblik bekent hij aan een duikinstructeur, die hem net heeft verteld dat hij op zijn veertigste voor het eerst vader gaat worden: “Veertig… ik kan me niet voorstellen dat ik veertig word. Ik vind het al heel wat dat ik de dertig heb gehaald.” Het flapt er zomaar uit, maar waarom zegt hij dat? Wel de vraag, niet het antwoord. Of toch. Het eerdergenoemde videofragment komt later nog eens terug en dan loopt de film door in het vervolg van het gesprek tussen Calum en Sophie, dat niet werd opgenomen. Hij deelt met haar een jeugdherinnering die illustreert wat in beleidstermen vermoedelijk een kansarme jeugd heet. Niet dat Aftersun een film is waarover je in beleidstermen zou willen schrijven – een gedicht zou op zijn plaats zijn, kon ik het maar. Evenmin is het zo dat de film een mysterie presenteert dat opgelost kan worden door zulke brokjes informatie bij elkaar te puzzelen tot een compleet beeld of verhaal. Incompleetheid is juist precies waarover het gaat. De onmogelijkheid om een dierbare te vangen in een beeld én de drang om daar toch naar te blijven zoeken, steeds weer. Onopvallende aanwijzingen dat de film geen afgerond verhaal vertelt, zitten ook in de beeldkaders en camerahoeken. En dan is er nog de soundtrack, die je ongemerkt meevoert in het onmogelijke verlangen om terug in dat voorgoed voorbije moment te stappen. Niets komt tot een conclusie, maar alles klopt aan deze film."

Dinsdag 6 juni 2023 om 20.00 uur

Dalva | Love according to Dalva

Emmanuelle Nicot | 87 minuten | 2022

Dalva woont alleen met haar vader tot ze onder jeugdbescherming wordt geplaatst. Dalva gedraagt en kleedt zich als een volwassen vrouw. Gaandeweg begint Dalva te begrijpen dat de liefde die ze met haar vader deelde niet was wat ze dacht, en dat ze een heel ander trauma te verwerken heeft dan de plotselinge breuk. 

Taal: Frans...Nederlands ondertiteld

Genre: drama

Kijkwijzer: 12 jaar, angst en grof taalgebruik

Acteurs: Zelda Samson, Fanta Guirassy, Alexis Manenti

Anna Smith op Deadline.com: "Child grooming is a tough subject to tackle. The key in Dalva is perspective: almost everything is shown from the point of view of a victim who has been taken into care, and who doesn’t realize she has been abused. Watching the truth slowly dawn upon her gives this film real tension, while also providing the possibility of recovery and enlightenment. Dalva is a 12-year-old girl who dresses like a grown woman, wears make up and does not expect to be treated like a child. She’s horrified when she’s taken from her father and into a temporary facility for teenagers with problems. She’s even more dismayed when she learns that her father has been arrested. Slowly, it transpires that Dalva believes that the “love” he has shown her is perfectly normal — she has been hidden from the world and immersed in a relationship that she thought was consensual. Again, it’s tricky territory but Nicot shows great empathy for the child’s confusion. This is effectively a girl who has been brainwashed. So much hinges on the performance from Samson, and she delivers, veering between a bolshy mini-adult to a fragile young girl. While no abuse is visibly portrayed, there are some shocking scenes that reveal much more than dialogue could, from the way Dalva dresses to meet her father in prison, to the way she behaves with her youth worker, Jayden. As Dalva unpacks the expectations that have been put on her, this has something to say about gender and patriarchy as well as abuse. Her father’s own psychological complexity is revealed gradually, in all its horror. Dalva isn’t always an easy watch, but it’s a rewarding and thought-provoking one that marks Nicot as a promising talent."

Dinsdag 6 juni 2023 om 15.00 uur

Dalva | Love according to Dalva

Emmanuelle Nicot | 87 minuten | 2022

Dalva woont alleen met haar vader tot ze onder jeugdbescherming wordt geplaatst. Dalva gedraagt en kleedt zich als een volwassen vrouw. Gaandeweg begint Dalva te begrijpen dat de liefde die ze met haar vader deelde niet was wat ze dacht, en dat ze een heel ander trauma te verwerken heeft dan de plotselinge breuk. 

Taal: Frans...Nederlands ondertiteld

Genre: drama

Kijkwijzer: 12 jaar, angst en grof taalgebruik

Acteurs: Zelda Samson, Fanta Guirassy, Alexis Manenti

Anna Smith op Deadline.com: "Child grooming is a tough subject to tackle. The key in Dalva is perspective: almost everything is shown from the point of view of a victim who has been taken into care, and who doesn’t realize she has been abused. Watching the truth slowly dawn upon her gives this film real tension, while also providing the possibility of recovery and enlightenment. Dalva is a 12-year-old girl who dresses like a grown woman, wears make up and does not expect to be treated like a child. She’s horrified when she’s taken from her father and into a temporary facility for teenagers with problems. She’s even more dismayed when she learns that her father has been arrested. Slowly, it transpires that Dalva believes that the “love” he has shown her is perfectly normal — she has been hidden from the world and immersed in a relationship that she thought was consensual. Again, it’s tricky territory but Nicot shows great empathy for the child’s confusion. This is effectively a girl who has been brainwashed. So much hinges on the performance from Samson, and she delivers, veering between a bolshy mini-adult to a fragile young girl. While no abuse is visibly portrayed, there are some shocking scenes that reveal much more than dialogue could, from the way Dalva dresses to meet her father in prison, to the way she behaves with her youth worker, Jayden. As Dalva unpacks the expectations that have been put on her, this has something to say about gender and patriarchy as well as abuse. Her father’s own psychological complexity is revealed gradually, in all its horror. Dalva isn’t always an easy watch, but it’s a rewarding and thought-provoking one that marks Nicot as a promising talent."

Dinsdag 30 mei 2023 om 20.00 uur

Broker

Hirokazu Kore-eda | 129 minuten | 2022

Broker handelt over het stelen van ter vondeling gelegde baby’s en het vervolgens aanbieden op de adoptiemarkt. Wanneer So-young haar baby toch niet wil afstaan, ontdekt ze de twee mannen en hun illegale praktijk. Overspoeld door wanhoop, helpt ze mee bij de zoektocht naar geschikte ouders voor haar kind. Ondertussen zitten de politie ze op de hielen...

Taal: Koreaans...Nederlands ondertiteld

Genre: drama

Kijkwijzer: vanaf 6 jaar, geweld en grof taalgebruik

Acteurs: Song Kang-ho, Dong-won Gang

Bor Beekman in de Volkskrant: "Het gemak waarmee de Japanse cineast de kijker zijn films laat binnentreden, is een uitzonderlijk talent. Een paar minuten slechts heeft hij nodig om een spinsel van intriges en ethische vragen uit te zetten in Broker, onderwijl de hoofdpersonages van zijn misdaad-melodrama introducerend. De jonge vrouw die ’s avonds laat haar kind achterlaat bij een ‘babybox’, zo’n werkelijk bestaand luik dat ouders de mogelijkheid biedt anoniem afstand te doen van pasgeborenen. De twee vrijwilligers, mannen, van de betrokken kerkelijke organisatie aan de andere kan van het luik, die zo nu en dan een baby heimelijk verhandelen aan duur betalende adoptieouders. Plus, we zoomen even uit, de twee verdekt opgestelde cynische vrouwelijke agenten die het tafereel gadeslaan vanuit de auto. En vastbesloten zijn om de illegale handelaars straks in te rekenen bij de verkoop. Gewetenloze sujetten, vermoed je achter de babyhandelaars. Die zelf ook al hun oordeel klaar hebben over de ‘ontaarde’ moeder, net als de hen schaduwende agenten: wie laat haar kind nou zo achter? Kore-eda kantelt al dat soort gemakkelijke en vlugge oordelen in het fijnzinnig humane Broker. In de nu eens buiten Japan, in Zuid-Korea, gesitueerde film blijken de illegale babyverkopers naast onhandig en opportunistisch toch ook best sympathiek. Waarbij het helpt dat een van de twee vertolkt wordt door Song Kang-ho, de Zuid-Koreaanse steracteur die uitblinkt in het vriendelijk sullige en quasi-gedienstige menstype. Broker is een roadmovie, waarin het ‘team’ dat zich bemoeit met de beoogde babyverkoop almaar uitdijt: de moeder sluit zich aan, zo ook een on-adopteerbaar jochie uit een tehuis. Per busje en trein reist het geïmproviseerde gezelschap door het land, op zoek geschikte kopers en op de hielen gezeten door de agenten, die met behulp van namaak-adoptieouders en uitlokking een ‘heterdaadje’ pogen te forceren. Broker vormt een soort tweeluik met Kore-eda's met de Gouden Palm bekroonde meesterwerk Shoplifters. Broker is de luchtigere van de twee, waarin het drama iets minder piekt, maar de filmmaker toch steeds weer verrast met kleine buigingen in de toon, van het melancholische naar het komische. OHet gaat over lotsverbondenheid buiten de geijkte gezinsstructuur: over wát nu eigenlijk een gezin maakt."

Dinsdag 30 mei 2023 om 15.00 uur

Broker

Hirokazu Kore-eda | 129 minuten | 2022

Broker handelt over het stelen van ter vondeling gelegde baby’s en het vervolgens aanbieden op de adoptiemarkt. Wanneer So-young haar baby toch niet wil afstaan, ontdekt ze de twee mannen en hun illegale praktijk. Overspoeld door wanhoop, helpt ze mee bij de zoektocht naar geschikte ouders voor haar kind. Ondertussen zitten de politie ze op de hielen...

Taal: Koreaans...Nederlands ondertiteld

Genre: drama

Kijkwijzer: vanaf 6 jaar, geweld en grof taalgebruik

Acteurs: Song Kang-ho, Dong-won Gang

Bor Beekman in de Volkskrant: "Het gemak waarmee de Japanse cineast de kijker zijn films laat binnentreden, is een uitzonderlijk talent. Een paar minuten slechts heeft hij nodig om een spinsel van intriges en ethische vragen uit te zetten in Broker, onderwijl de hoofdpersonages van zijn misdaad-melodrama introducerend. De jonge vrouw die ’s avonds laat haar kind achterlaat bij een ‘babybox’, zo’n werkelijk bestaand luik dat ouders de mogelijkheid biedt anoniem afstand te doen van pasgeborenen. De twee vrijwilligers, mannen, van de betrokken kerkelijke organisatie aan de andere kan van het luik, die zo nu en dan een baby heimelijk verhandelen aan duur betalende adoptieouders. Plus, we zoomen even uit, de twee verdekt opgestelde cynische vrouwelijke agenten die het tafereel gadeslaan vanuit de auto. En vastbesloten zijn om de illegale handelaars straks in te rekenen bij de verkoop. Gewetenloze sujetten, vermoed je achter de babyhandelaars. Die zelf ook al hun oordeel klaar hebben over de ‘ontaarde’ moeder, net als de hen schaduwende agenten: wie laat haar kind nou zo achter? Kore-eda kantelt al dat soort gemakkelijke en vlugge oordelen in het fijnzinnig humane Broker. In de nu eens buiten Japan, in Zuid-Korea, gesitueerde film blijken de illegale babyverkopers naast onhandig en opportunistisch toch ook best sympathiek. Waarbij het helpt dat een van de twee vertolkt wordt door Song Kang-ho, de Zuid-Koreaanse steracteur die uitblinkt in het vriendelijk sullige en quasi-gedienstige menstype. Broker is een roadmovie, waarin het ‘team’ dat zich bemoeit met de beoogde babyverkoop almaar uitdijt: de moeder sluit zich aan, zo ook een on-adopteerbaar jochie uit een tehuis. Per busje en trein reist het geïmproviseerde gezelschap door het land, op zoek geschikte kopers en op de hielen gezeten door de agenten, die met behulp van namaak-adoptieouders en uitlokking een ‘heterdaadje’ pogen te forceren. Broker vormt een soort tweeluik met Kore-eda's met de Gouden Palm bekroonde meesterwerk Shoplifters. Broker is de luchtigere van de twee, waarin het drama iets minder piekt, maar de filmmaker toch steeds weer verrast met kleine buigingen in de toon, van het melancholische naar het komische. OHet gaat over lotsverbondenheid buiten de geijkte gezinsstructuur: over wát nu eigenlijk een gezin maakt."

Zondag 28 mei 2023 om 15.00 uur

Hallelujah: Leonard Cohen, a journey, a song

Dayna Goldfine, Dan Geller | 118 minuten | 2021

Deze documentaire focust zich op de ontstaansgeschiedenis van zijn meest bekende song. Cohen werkte er maar liefst zeven jaar aan. Met ontroerende getuigenissen van grote artiesten voor wie het lied een persoonlijke toetssteen is geworden en een schat aan nooit eerder vertoond archiefmateriaal van de Cohen Trust.

Taal: Engels...Nederlands ondertiteld

Genre: documentaire, muziek

Kijkwijzer: alle leeftijden, grof taalgebruik

Sanne Brands in Cinemagazine: "De documentaire neemt ons mee langs vier delen: ‘Birth of a Songwriter,’ ‘The Holy and the Broken,’ ‘The Secret Chord,’ en ‘The Minor Fall, the Major Fall.’ In deze opbouw wordt er vooral gekeken naar hoe Leonard Cohen muziek is gaan schrijven en zingen, hoe zijn persoonlijke opvattingen en religie deel heeft uitgemaakt in zijn werk en tot slot hoe dat allemaal is uitgekomen in zijn nummer ‘Hallelujah’. Voor wie niet bekend is met Leonard Cohen als artiest wordt in ‘Birth of a Songwriter’ een soort spoedcursus over zijn leven gegeven. Maar de aandacht verschuift al snel naar het nummer ‘Hallelujah’ en Cohen verdwijnt een tijdje naar de achtergrond. Hierdoor gaan veel details over zijn leven verloren en laat de documentaire alleen het essentiële zien wat relevant is voor zijn muziek en hoe dit ontwikkelt. Desondanks krijg je toch nog een algemeen beeld van wie Leonard Cohen als man is. Wanneer alles gezegd is over ‘Hallelujah’ komt de aandacht weer terug naar zijn oorsprong en de man die de woorden op papier zette. Er zouden wat kanttekeningen gezet kunnen worden over wat de documentaire niet laat zien over Leonard Cohen. Echter, misschien is het in dit geval beter om te geloven in een sprookje. Cohen is immers niet meer in leven en het beeld dat in deze documentaire van hem wordt geschept, is dat Leonard Cohen een prachtige en nederige man was. Hij was zoekende naar de zin van het leven en heeft in zijn levensreis vele depressies moeten doorstaan. Op het einde was hij content met wat het leven hem gebracht heeft en zijn wij content met het tijdloze ‘Hallelujah’ dat nog generaties mee zal gaan."

Dinsdag 23 mei 2023 om 20.00 uur

Trois couleurs: Bleu (re-release)

Krzysztof Kieslowski | 94 minuten | 1993

Julie verliest na een tragisch verkeersongeval haar man en dochter. Getraumatiseerd besluit ze alles achter te laten en een nieuw leven te beginnen. Haar man was echter bezig met een belangrijk muziekstuk en Julie is de enige persoon die kan helpen dit werk te voltooien.

Taal: Frans...Nederlands ondertiteld

Genre: drama

Kijkwijzer: vanaf 12 jaar, angst

Acteurs: Juliette Binoche, Benoît Régent, Florence Pernel, Charlotte Véry, Emmanuelle Riva, Hélène Vincent, Philippe Volter, Claude Duneton

Pauline Kleijer in de Volkskrant: "Van alle films over rouw is Trois couleurs: Bleu de radicaalste. Het eerste deel in een drieluik van de Poolse regisseur Krzysztof Kieslowski gaat nauwelijks over verdriet, al verliest hoofdpersoon Julie in de eerste scènes haar man en dochter bij een auto-ongeluk. Het vervolg van de film draait om haar pogingen zichzelf volledig te bevrijden: nu het lot de belangrijkste mensen uit haar leven heeft weggeslagen, kan ze net zo goed opnieuw beginnen, iemand anders zijn. Of misschien niemand zijn. Trois couleurs: Bleu is dertig jaar oud, maar wordt opnieuw in de bioscopen vertoond, het startsein van een uitgebreid retrospectief van de films van Kieslowski. Bleu was in 1993 een groot succes, al waren er critici die vonden dat Kieslowski zich verloor in mooifilmerij en pretenties. De film is ook wat hoogdravend, maar wat na dertig jaar vooral opvalt, is hoeveel zeggingskracht het verhaal nog altijd heeft, hoe goed Binoche is, en hoe wonderlijk mooi cameraman Slawomir Idziak Kieslowski’s ideeën wist te verbeelden. Met andere woorden: ga vooral kijken.

Sjoerd van Wijk in Filmtotaal: "Het ziet blauw van de poeha. De muziek van Julies man hangt rond als een leidmotief, maar wat door moet gaan voor briljant klinkt vooral als simplistische bombast. Wanneer een opzichtig op straat geplaatste fluitspeler het melodietje herhaalt onderstreept dat nog maar eens de kitsch. In Trois Couleurs: Bleu fungeert elk element als literair verantwoorde metafoor. Julie kijkt verdwaasd naar een nest muizen waar de symboliek van afstraalt. Dat geldt ook voor een overdreven krom lopende oude vrouw die tergend langzaam een fles in de glasbak gooit. De blauwe glaasjes van een lamp verschijnen een aantal keer over Julies gezicht, onbedoeld een metafoor voor hoe Kieślowski zich meer bezighoudt met tierlantijntjes dan psychologie. Een kettinkje filmen vanaf een uitdagend standpunt, of openen met een verbluffend beeld van rijdende autobanden. Door die mooifilmerij verwordt ook het continue in- en uitfaden op Julie tot slechts een van de trucjes, waarmee haar rouw op afstand blijft. Een associatief einde vol tranen verandert daar weinig aan. De wereld gehuld in blauwe gloed komt kil over, wat doortrekt naar alle interacties. De televisieprogramma's waar Julies dementerende moeder naar kijkt sturen ook ostentatief op de thema's aan, zodat elk restje ambiguïteit verdwijnt. Dat geldt ook voor Binoche' vlakke spel. Aan haar gezicht valt altijd makkelijk te lezen op welk punt ze zich bevindt in haar leven. Julies behoefte los te breken en de onmogelijkheid daarvan blijft zo hangen in een blasé waas. De gemakzucht waarmee alle trucjes betekenis aan de film opdringen maken weinig indruk, want het is eenvoudig door alle zwaarwichtigheid heen te prikken. De bombast van Trois Couleurs: Bleu drukt enige vorm van oprechtheid de kop in."

Dinsdag 23 mei 2023 om 15.00 uur

Trois couleurs: Bleu (re-release)

Krzysztof Kieslowski | 94 minuten | 1993

Julie verliest na een tragisch verkeersongeval haar man en dochter. Getraumatiseerd besluit ze alles achter te laten en een nieuw leven te beginnen. Haar man was echter bezig met een belangrijk muziekstuk en Julie is de enige persoon die kan helpen dit werk te voltooien.

Taal: Frans...Nederlands ondertiteld

Genre: drama

Kijkwijzer: vanaf 12 jaar, angst

Acteurs: Juliette Binoche, Benoît Régent, Florence Pernel, Charlotte Véry, Emmanuelle Riva, Hélène Vincent, Philippe Volter, Claude Duneton

Pauline Kleijer in de Volkskrant: "Van alle films over rouw is Trois couleurs: Bleu de radicaalste. Het eerste deel in een drieluik van de Poolse regisseur Krzysztof Kieslowski gaat nauwelijks over verdriet, al verliest hoofdpersoon Julie in de eerste scènes haar man en dochter bij een auto-ongeluk. Het vervolg van de film draait om haar pogingen zichzelf volledig te bevrijden: nu het lot de belangrijkste mensen uit haar leven heeft weggeslagen, kan ze net zo goed opnieuw beginnen, iemand anders zijn. Of misschien niemand zijn. Trois couleurs: Bleu is dertig jaar oud, maar wordt opnieuw in de bioscopen vertoond, het startsein van een uitgebreid retrospectief van de films van Kieslowski. Bleu was in 1993 een groot succes, al waren er critici die vonden dat Kieslowski zich verloor in mooifilmerij en pretenties. De film is ook wat hoogdravend, maar wat na dertig jaar vooral opvalt, is hoeveel zeggingskracht het verhaal nog altijd heeft, hoe goed Binoche is, en hoe wonderlijk mooi cameraman Slawomir Idziak Kieslowski’s ideeën wist te verbeelden. Met andere woorden: ga vooral kijken.

Sjoerd van Wijk in Filmtotaal: "Het ziet blauw van de poeha. De muziek van Julies man hangt rond als een leidmotief, maar wat door moet gaan voor briljant klinkt vooral als simplistische bombast. Wanneer een opzichtig op straat geplaatste fluitspeler het melodietje herhaalt onderstreept dat nog maar eens de kitsch. In Trois Couleurs: Bleu fungeert elk element als literair verantwoorde metafoor. Julie kijkt verdwaasd naar een nest muizen waar de symboliek van afstraalt. Dat geldt ook voor een overdreven krom lopende oude vrouw die tergend langzaam een fles in de glasbak gooit. De blauwe glaasjes van een lamp verschijnen een aantal keer over Julies gezicht, onbedoeld een metafoor voor hoe Kieślowski zich meer bezighoudt met tierlantijntjes dan psychologie. Een kettinkje filmen vanaf een uitdagend standpunt, of openen met een verbluffend beeld van rijdende autobanden. Door die mooifilmerij verwordt ook het continue in- en uitfaden op Julie tot slechts een van de trucjes, waarmee haar rouw op afstand blijft. Een associatief einde vol tranen verandert daar weinig aan. De wereld gehuld in blauwe gloed komt kil over, wat doortrekt naar alle interacties. De televisieprogramma's waar Julies dementerende moeder naar kijkt sturen ook ostentatief op de thema's aan, zodat elk restje ambiguïteit verdwijnt. Dat geldt ook voor Binoche' vlakke spel. Aan haar gezicht valt altijd makkelijk te lezen op welk punt ze zich bevindt in haar leven. Julies behoefte los te breken en de onmogelijkheid daarvan blijft zo hangen in een blasé waas. De gemakzucht waarmee alle trucjes betekenis aan de film opdringen maken weinig indruk, want het is eenvoudig door alle zwaarwichtigheid heen te prikken. De bombast van Trois Couleurs: Bleu drukt enige vorm van oprechtheid de kop in."