Filmarchief
Dinsdag 25 april 2023 om 15.00 uur
Nostalgia
Mario Martone | 118 minuten | 2022
Als zakenman Felice terugkeert naar Napels herontdekt hij herinneringen die hem nog steeds achtervolgen. Ondanks dat de lokale priester hem op het hart drukt zijn verleden te laten rusten, zoekt Felice zijn jeugdvriend Oreste op, inmiddels een gevreesde maffiabaas.
Taal: Italiaans...Nederlands ondertiteld
Genre: drama
Kijkwijzer: 12 jaar en ouder, geweld, grof taalgebruik 
Acteurs: Pierfrancesco Favino, Aurora Quattrocchi, Tommaso Ragno, Sofia Assaïdi, Francesco Di Leva
Laura van Zuylen in Filmkrant: "Nostalgia past in de traditie van anti-maffiafilms. Ze geven tegenwicht aan het geromantiseerde beeld van maffiosi uit Hollywood. Geen theatrale executies, maar een amateurschutter op een scooter in een lullig achterafsteegje. Nostalgia richt zich op Felì’s ontmoetingen met oude bekenden en de verzorging van zijn moeder, die hij in een wonderschone scène in bad doet. Hij laat zich in met een strijdlustige priester, wiens kerk zelfs als boksschool dient om jongeren uit de criminaliteit te houden. Sterk aan de film is hoe de maffia sluimert op de achtergrond. Er is gekozen voor hoofdpersonen die er zelf niet bij horen, maar er toch niet aan ontkomen. De hele buurt is ermee vergroeid. De frisse montage, die het ene moment aanvoelt als cinéma vérité en het volgende juist zoet en episch overkomt, zorgt ervoor dat je de blikken van de Camorra steeds voelt. Vanaf een dak, achter de vitrage, boven in een raam, tegen een scooter aangeleund. Vaak zie je niet eens wie kijkt, maar je voelt dát er gekeken wordt. Ze zijn er. Altijd. Die observerende, afwachtende houding is het sterkste punt van Nostalgia. Zolang de film vraagt, gaat het goed. Zodra de film antwoorden wil geven, gaat het mis. De confrontatie tussen Felice en zijn vroegere beste vriend Oreste, inmiddels een capo in de Camorra, is de onvermijdelijke maar onnodige climax. Interessanter is dat Felice opnieuw verliefd wordt op zijn stad. Hij wil ernaar terug verhuizen, ook al heeft hij met zijn geliefde een leven in Caïro opgebouwd. Maar Oreste wil hem weg hebben en kan niet accepteren dat Felice hem tegenspreekt. Nostalgie en vriendschap zijn voor hem het grootste gevaar."
Dinsdag 18 april 2023 om 20.00 uur
No bears
Jafar Panahi | 107 minuten | 2022
Regisseur Jafar Panahi raakt ongewild betrokken bij een politieke rel in het dorp als hij wordt gevraagd een foto te delen van een koppel in een verboden relatie. Het drama escaleert en al snel wordt duidelijk hoe onschuldige artistieke acties, extreme gevolgen kunnen hebben. Panahi reflecteert over het onvermogen zijn thuisland Iran te verlaten.
Taal: Perzisch, Azerbeidzjaans (Azeri)...Nederlands ondertiteld
Genre: drama
Kijkwijzer: vanaf 12 jaar, angst, grof taalgebruik 
Acteurs: Mina Kavani, Naser Hashemi, Vahid Mobasheri, Bakhtiyar Panjeei, Mina Khosrovani
Jochum de Graaf in InDeBioscoop: "No Bears biedt een haarscherp, prachtig poëtisch inkijkje in de huidige Iraanse samenleving. Panahi speelt zichzelf als de tijdelijk naar een klein dorpje aan de grens met Turkije uitgeweken regisseur die van daaruit een speelfilm in een stad net over de grens probeert te maken. Het volgens het scenario ook in werkelijkheid Iran ontvluchte stel Zara en Bakhtiar wil asiel aanvragen in Europa en krijgt los van elkaar valse paspoorten toegespeeld, waardoor ze zeer tegen de zin van met name Zara niet samen kunnen reizen. De opnamen vorderen redelijk, maar door het haperende internet in de afgelegen regio kan Panahi maar zeer beperkt de rushes bekijken. Zijn opnameleider Reza komt hem vanuit Turkije bezoeken en wil hem overhalen met behulp van smokkelaars de grens over te steken. Panahi maakt een nachtelijke rit door het onherbergzame gebied, maar deinst uiteindelijk terug voor de rigoureuze stap zich af te sluiten van zijn afkomst, land en verleden. Panahi zou een geheime ontmoeting hebben vastgelegd. Hem wordt gevraagd de foto als bewijs te overhandigen, maar hij ontkent dit en levert hen de harde schijf uit de camera. Om aan alle onzekerheid een einde te maken, wordt Panahi gevraagd zijn getuigenis onder ede ten overstaan van de raad van dorpsoudsten te bevestigen. Panahi verbindt aan zijn getuigenis de voorwaarde dat de ceremonie ook op film wordt vastgelegd, waardoor het indringender voor de eeuwigheid bewaard kan worden. Ook dit maakt weer deel uit van het ragfijne spel dat Panahi met film en werkelijkheid speelt. De speelfilm in de speelfilm, de botsing van culturen, het vasthouden aan absurde dogma’s, de eeuwenoude tradities op het platteland in contrast met moderne opvattingen over de verhouding tussen mannen en vrouwen, de dramatische liefdesgeschiedenissen als gevolg daarvan, het toch bij elkaar komen van archaïsche opvattingen en moderne stadse inzichten in de gedeelde afkeer van het verre Teheran, het dilemma van vluchten of blijven en de achtergrond van het zoveel mogelijk ontwijken van of juist verzet bieden aan het regime. Het is dat telkens aanboren van nieuwe lagen en perspectieven dat No Bears zo fascinerend maakt."
Dinsdag 18 april 2023 om 15.00 uur
No bears
Jafar Panahi | 107 minuten | 2022
Regisseur Jafar Panahi raakt ongewild betrokken bij een politieke rel in het dorp als hij wordt gevraagd een foto te delen van een koppel in een verboden relatie. Het drama escaleert en al snel wordt duidelijk hoe onschuldige artistieke acties, extreme gevolgen kunnen hebben. Panahi reflecteert over het onvermogen zijn thuisland Iran te verlaten.
Taal: Perzisch, Azerbeidzjaans (Azeri)...Nederlands ondertiteld
Genre: drama
Kijkwijzer: vanaf 12 jaar, angst, grof taalgebruik
Acteurs: Mina Kavani, Naser Hashemi, Vahid Mobasheri, Bakhtiyar Panjeei, Mina Khosrovani
Jochum de Graaf in InDeBioscoop: "No Bears biedt een haarscherp, prachtig poëtisch inkijkje in de huidige Iraanse samenleving. Panahi speelt zichzelf als de tijdelijk naar een klein dorpje aan de grens met Turkije uitgeweken regisseur die van daaruit een speelfilm in een stad net over de grens probeert te maken. Het volgens het scenario ook in werkelijkheid Iran ontvluchte stel Zara en Bakhtiar wil asiel aanvragen in Europa en krijgt los van elkaar valse paspoorten toegespeeld, waardoor ze zeer tegen de zin van met name Zara niet samen kunnen reizen. De opnamen vorderen redelijk, maar door het haperende internet in de afgelegen regio kan Panahi maar zeer beperkt de rushes bekijken. Zijn opnameleider Reza komt hem vanuit Turkije bezoeken en wil hem overhalen met behulp van smokkelaars de grens over te steken. Panahi maakt een nachtelijke rit door het onherbergzame gebied, maar deinst uiteindelijk terug voor de rigoureuze stap zich af te sluiten van zijn afkomst, land en verleden. Panahi zou een geheime ontmoeting hebben vastgelegd. Hem wordt gevraagd de foto als bewijs te overhandigen, maar hij ontkent dit en levert hen de harde schijf uit de camera. Om aan alle onzekerheid een einde te maken, wordt Panahi gevraagd zijn getuigenis onder ede ten overstaan van de raad van dorpsoudsten te bevestigen. Panahi verbindt aan zijn getuigenis de voorwaarde dat de ceremonie ook op film wordt vastgelegd, waardoor het indringender voor de eeuwigheid bewaard kan worden. Ook dit maakt weer deel uit van het ragfijne spel dat Panahi met film en werkelijkheid speelt. De speelfilm in de speelfilm, de botsing van culturen, het vasthouden aan absurde dogma’s, de eeuwenoude tradities op het platteland in contrast met moderne opvattingen over de verhouding tussen mannen en vrouwen, de dramatische liefdesgeschiedenissen als gevolg daarvan, het toch bij elkaar komen van archaïsche opvattingen en moderne stadse inzichten in de gedeelde afkeer van het verre Teheran, het dilemma van vluchten of blijven en de achtergrond van het zoveel mogelijk ontwijken van of juist verzet bieden aan het regime. Het is dat telkens aanboren van nieuwe lagen en perspectieven dat No Bears zo fascinerend maakt."
Dinsdag 11 april 2023 om 20.00 uur
Plus que jamais
Emily Atef | 122 minuten | 2022
Hélène is gediagnosticeerd met een zeldzame longziekte. Terwijl zij de hoop op genezing heeft opgegeven en zich steeds meer in zichzelf keert, is haar vriend ervan overtuigd dat een longtransplantatie het tij kan keren. In een opwelling reist Hélène naar het noorden om met zichzelf en haar lot in het reine te komen.
Taal: Frans, Engels, Noors...Nederlands ondertiteld
Genre: drama
Kijkwijzer: 12 jaar en ouder, seks, grof taalgebruik 
Acteurs: Vicky Krieps, Gaspard Ulliel, Bjørn Floberg
Kevin Toma in de Volkskrant: "In een van de vele treffende scènes maakt de camera een kalme draai, zoekend naar de gezichten van de al jaren aan elkaar verknochte geliefden. Pas dan wordt zichtbaar dat Hélène niet alleen een feestelijke jurk draagt, maar ook een zuurstofmasker. Terwijl zij en Matthieu enkel met elkaar en de muziek bezig lijken te zijn, word je als toeschouwer geconfronteerd met Hélènes fragiele gezondheid. Met haar terminale ziekte, die langzaam maar zeker de lucht uit haar longen perst. En tóch voert de breekbare warmte van het moment je weer mee, wanneer Hélène tegen Matthieu zegt dat ze van hem houdt en de zanger op het podium dat zinnetje meteen herhaalt. Zal dit hun laatste concert zijn? Lukt het hen een eenheid te blijven, ook als hij nooit echt kan voelen wat zij doormaakt? Cruciale vragen zonder eenduidige antwoorden, die vol empathie worden behandeld, met begrip voor alle betrokkenen. Van momenten van gedeelde intimiteit gaat het naar afschuwelijke situaties die Hélène solitair moet doorstaan. De situatie wordt op de spits gedreven wanneer blijkt dat Hélènes leven mogelijk gered kan worden met een longtransplantatie. Terwijl Matthieu zich in dat idee vastbijt, slaat bij Hélène de onzekerheid toe. Om helder te kunnen nadenken over de implicaties van zo’n ingreep, om überhaupt bij zichzelf te kunnen blijven, besluit ze af te reizen naar een uithoek van Noorwegen. Zonder Matthieu. Hoe moet het verder wanneer Matthieu haar tegen haar zin komt opzoeken, hopend dat hij haar kan overtuigen zich te laten opereren? Tegelijkertijd blijft Plus que jamais vooral verankerd in Hélènes perspectief, wat je de gelegenheid geeft om te zien dat Krieps zonder meer een van de beste actrices van het moment is. Met haar spel doet ze je tijdens Hélènes aanvallen letterlijk naar adem happen, terwijl ze voortdurend de wilskracht van haar personage weet bloot te leggen. En dan gaat het niet alleen om de wil om te leven, maar ook om de kracht om te sterven. In het bijzonder aangrijpende Plus que jamais blijken dat twee kanten te zijn van dezelfde bitterzoete werkelijkheid."
Dinsdag 11 april 2023 om 15.00 uur
Plus que jamais
Emily Atef | 122 minuten | 2022
Hélène is gediagnosticeerd met een zeldzame longziekte. Terwijl zij de hoop op genezing heeft opgegeven en zich steeds meer in zichzelf keert, is haar vriend ervan overtuigd dat een longtransplantatie het tij kan keren. In een opwelling reist Hélène naar het noorden om met zichzelf en haar lot in het reine te komen.
Taal: Frans, Engels, Noors...Nederlands ondertiteld
Genre: drama
Kijkwijzer: 12 jaar en ouder, seks, grof taalgebruik
Acteurs: Vicky Krieps, Gaspard Ulliel, Bjørn Floberg
Kevin Toma in de Volkskrant: "In een van de vele treffende scènes maakt de camera een kalme draai, zoekend naar de gezichten van de al jaren aan elkaar verknochte geliefden. Pas dan wordt zichtbaar dat Hélène niet alleen een feestelijke jurk draagt, maar ook een zuurstofmasker. Terwijl zij en Matthieu enkel met elkaar en de muziek bezig lijken te zijn, word je als toeschouwer geconfronteerd met Hélènes fragiele gezondheid. Met haar terminale ziekte, die langzaam maar zeker de lucht uit haar longen perst. En tóch voert de breekbare warmte van het moment je weer mee, wanneer Hélène tegen Matthieu zegt dat ze van hem houdt en de zanger op het podium dat zinnetje meteen herhaalt. Zal dit hun laatste concert zijn? Lukt het hen een eenheid te blijven, ook als hij nooit echt kan voelen wat zij doormaakt? Cruciale vragen zonder eenduidige antwoorden, die vol empathie worden behandeld, met begrip voor alle betrokkenen. Van momenten van gedeelde intimiteit gaat het naar afschuwelijke situaties die Hélène solitair moet doorstaan. De situatie wordt op de spits gedreven wanneer blijkt dat Hélènes leven mogelijk gered kan worden met een longtransplantatie. Terwijl Matthieu zich in dat idee vastbijt, slaat bij Hélène de onzekerheid toe. Om helder te kunnen nadenken over de implicaties van zo’n ingreep, om überhaupt bij zichzelf te kunnen blijven, besluit ze af te reizen naar een uithoek van Noorwegen. Zonder Matthieu. Hoe moet het verder wanneer Matthieu haar tegen haar zin komt opzoeken, hopend dat hij haar kan overtuigen zich te laten opereren? Tegelijkertijd blijft Plus que jamais vooral verankerd in Hélènes perspectief, wat je de gelegenheid geeft om te zien dat Krieps zonder meer een van de beste actrices van het moment is. Met haar spel doet ze je tijdens Hélènes aanvallen letterlijk naar adem happen, terwijl ze voortdurend de wilskracht van haar personage weet bloot te leggen. En dan gaat het niet alleen om de wil om te leven, maar ook om de kracht om te sterven. In het bijzonder aangrijpende Plus que jamais blijken dat twee kanten te zijn van dezelfde bitterzoete werkelijkheid."
Dinsdag 4 april 2023 om 20.00 uur
The Banshees of Inisherin
Martin McDonagh | 113 minuten | 2022
Pádraic is er kapot van als zijn maatje Colm plotseling een einde maakt aan hun levenslange vriendschap. Met zijn zus en een onrustige eilandbewoner probeert Pádraic de relatie met alle mogelijke middelen te herstellen. De gebeurtenissen escaleren als Colm een ultimatum stelt om zijn voornemen tot het beëindigen van de vriendschap duidelijk te maken.
Taal: Engels, Nederlands ondertiteld
Genre: drama, komedie
Kijkwijzer: 16 jaar en ouder, grof taalgebruik en angst 
Acteurs: Colin Farrell, Brendan Gleeson, Barry Keoghan
Didier Becu in FilmTotaal: "Pádraic brengt bijna al zijn tijd door met zijn dieren en zijn beste vriend Colm met wie hij talrijke uren in de lokale pub verslijt. Het is een vriendschap waarvan de Ier vermoedt dat die nooit zal verdwijnen, totdat brombeer Colm op een dag laat weten dat hij zijn leven voortaan wil wijden aan meer zinvolle gesprekken en het componeren van muziek. In die nieuwe levenswijze is geen plaats voor Pádraic.
Een parabel over vriendschap die vooral de broosheid ervan toont. De film heeft de allure van een blockbuster, maar dan van het bijzondere soort dat je maar zelden ziet. De lokale Ierse setting versterkt dat gevoel. McDonagh keert terug naar zijn Brits-Ierse roots en vertelt een intrigerend, diepmenselijk verhaal over stervelingen voor wie de wereld niet groter is dan hun dorp. Het heeft een bijna sprookjesachtig (maar tegelijkertijd luguber) karakter. The Banshees of Inisherin is een cinematografische parel die je niet mag missen. De wondermooie film is ontroerend grappig en krijgt door de muziek een Coen-tintje dat doet denken aan O Brother, Where Art Thou? Ook de cast is uitmuntend. Colin Farrell wordt met de jaren beter en de rol van Colm is Brendan Gleeson op het lijf geschreven. Hoewel het jaar nog maar pas is begonnen, lijkt het erop dat je met deze titel al een kandidaat in handen hebt voor je eindejaarslijstje van 2023."
Dinsdag 4 april 2023 om 15.00 uur
The Banshees of Inisherin
Martin McDonagh | 113 minuten | 2022
Pádraic is er kapot van als zijn maatje Colm plotseling een einde maakt aan hun levenslange vriendschap. Met zijn zus en een onrustige eilandbewoner probeert Pádraic de relatie met alle mogelijke middelen te herstellen. De gebeurtenissen escaleren als Colm een ultimatum stelt om zijn voornemen tot het beëindigen van de vriendschap duidelijk te maken.
Taal: Engels, Nederlands ondertiteld
Genre: drama, komedie
Kijkwijzer: 16 jaar en ouder, grof taalgebruik en angst
Acteurs: Colin Farrell, Brendan Gleeson, Barry Keoghan
Didier Becu in FilmTotaal: "Pádraic brengt bijna al zijn tijd door met zijn dieren en zijn beste vriend Colm met wie hij talrijke uren in de lokale pub verslijt. Het is een vriendschap waarvan de Ier vermoedt dat die nooit zal verdwijnen, totdat brombeer Colm op een dag laat weten dat hij zijn leven voortaan wil wijden aan meer zinvolle gesprekken en het componeren van muziek. In die nieuwe levenswijze is geen plaats voor Pádraic.
Een parabel over vriendschap die vooral de broosheid ervan toont. De film heeft de allure van een blockbuster, maar dan van het bijzondere soort dat je maar zelden ziet. De lokale Ierse setting versterkt dat gevoel. McDonagh keert terug naar zijn Brits-Ierse roots en vertelt een intrigerend, diepmenselijk verhaal over stervelingen voor wie de wereld niet groter is dan hun dorp. Het heeft een bijna sprookjesachtig (maar tegelijkertijd luguber) karakter. The Banshees of Inisherin is een cinematografische parel die je niet mag missen. De wondermooie film is ontroerend grappig en krijgt door de muziek een Coen-tintje dat doet denken aan O Brother, Where Art Thou? Ook de cast is uitmuntend. Colin Farrell wordt met de jaren beter en de rol van Colm is Brendan Gleeson op het lijf geschreven. Hoewel het jaar nog maar pas is begonnen, lijkt het erop dat je met deze titel al een kandidaat in handen hebt voor je eindejaarslijstje van 2023."
Dinsdag 28 maart 2023 om 20.00 uur
Rose
Niels Arden Oplev | 106 minuten | 2022
Inger is de schizofrene zus van Ellen - die haar meeneemt naar Parijs - en leidt een 'normaal' leven dankzij medicatie. Aangekomen in Parijs betrekt Inger iedereen in de zoektocht naar een belangrijk persoon uit haar verleden. Inger weet geleidelijk aan iedereen voor zich te winnen en wordt het een hartverwarmende en memorabele reis.
Taal: Deens gesproken, Nederlands ondertiteld
Genre: drama
Kijkwijzer: geschikt vanaf 9 jaar, grof taalgebruik en angst 
Acteurs: Sofie Gråbøl, Lene Maria Christensen, Anders W. Berthelsen
Kevin Toma in de Volkskrant: "In de eerste helft van Rose is Inger een wat karikaturale verschijning, en werken haar schichtige blik en verkrampte houding als achterhaalde ik-speel-de-gektrucjes . Gelukkig krijgt de hoofdrolspeler Gråbøl gaandeweg meer grip op Inger, en wordt ze als personage geloofwaardiger en complexer. Alsof niet alleen haar (zelf ook nogal stereotype) medepassagiers, maar ook de filmmakers allerlei clichébeelden over geesteszieken moeten afschudden. Rose is gebaseerd op de ervaringen van de regisseur's eigen zussen, 25 jaar geleden. Vandaar dat het verhaal zich in 1997 afspeelt, vlak nadat Lady Di in Parijs is verongelukt. Dat historische feit probeert hij betekenisvol in de film te verwerken, zonder daar echt in te slagen. Maar het moet worden gezegd: ondanks de gebreken weet Rose oprecht te ontroeren. Tegenover enkele irritant sentimentele scènes staan veel mooie momenten die treffend schetsen hoe diep de band tussen de zussen is en hoe onvoorwaardelijk Ellen voor Inger klaarstaat. En vooral ook: dat Inger een vrouw met een sterke eigen wil is, die weliswaar worstelt met haar mentale toestand, maar door niemand betutteld of ingekapseld hoeft te worden. Rose mag dan wel een wisselvallige film zijn, het hart zit overduidelijk op de juiste plek."
Dinsdag 28 maart 2023 om 15.00 uur
Rose
Niels Arden Oplev | 106 minuten | 2022
Inger is de schizofrene zus van Ellen - die haar meeneemt naar Parijs - en leidt een 'normaal' leven dankzij medicatie. Aangekomen in Parijs betrekt Inger iedereen in de zoektocht naar een belangrijk persoon uit haar verleden. Inger weet geleidelijk aan iedereen voor zich te winnen en wordt het een hartverwarmende en memorabele reis.
Taal: Deens gesproken, Nederlands ondertiteld
Genre: drama
Kijkwijzer: geschikt vanaf 9 jaar, grof taalgebruik en angst
Acteurs: Sofie Gråbøl, Lene Maria Christensen, Anders W. Berthelsen
Kevin Toma in de Volkskrant: "In de eerste helft van Rose is Inger een wat karikaturale verschijning, en werken haar schichtige blik en verkrampte houding als achterhaalde ik-speel-de-gektrucjes . Gelukkig krijgt de hoofdrolspeler Gråbøl gaandeweg meer grip op Inger, en wordt ze als personage geloofwaardiger en complexer. Alsof niet alleen haar (zelf ook nogal stereotype) medepassagiers, maar ook de filmmakers allerlei clichébeelden over geesteszieken moeten afschudden. Rose is gebaseerd op de ervaringen van de regisseur's eigen zussen, 25 jaar geleden. Vandaar dat het verhaal zich in 1997 afspeelt, vlak nadat Lady Di in Parijs is verongelukt. Dat historische feit probeert hij betekenisvol in de film te verwerken, zonder daar echt in te slagen. Maar het moet worden gezegd: ondanks de gebreken weet Rose oprecht te ontroeren. Tegenover enkele irritant sentimentele scènes staan veel mooie momenten die treffend schetsen hoe diep de band tussen de zussen is en hoe onvoorwaardelijk Ellen voor Inger klaarstaat. En vooral ook: dat Inger een vrouw met een sterke eigen wil is, die weliswaar worstelt met haar mentale toestand, maar door niemand betutteld of ingekapseld hoeft te worden. Rose mag dan wel een wisselvallige film zijn, het hart zit overduidelijk op de juiste plek."
Zondag 26 maart 2023 om 15.00 uur
All you see
Niki Padidar | 72 minuten | 2022
Wat als je opeens niet meer wordt gezien, maar wordt bekeken? De hoofdpersonen zijn terechtgekomen in een nieuwe wereld waar plotseling alles vreemd lijkt. In hun nieuwe leven in Nederland roepen ze ongewild reacties op. Zelfs na 20 jaar blijven de vragen komen: waar kom je vandaan, spreek je Nederlands, word je bruiner in de zon?
Taal: Nederlands gesproken
Genre: documentaire
Kijkwijzer: geschikt voor alle leeftijden 
Acteurs: alle hoofdpersonen spelen zichzelf
Mariska Graveland in de Filmkrant: "Niemand weet hoe andere mensen naar je kijken, maar Khadija krijgt daar ongevraagd maar al te vaak antwoord op. Ieder werpt zijn eigen projecties op haar. Regisseur Niki Padidar, zelf op haar zevende uit Iran naar Nederland gekomen, weet mooi te verwoorden hoe het voelt als je je oude identiteit achter hebt moeten laten: “Er is een nieuwe versie van mij ontstaan die voor me loopt, mensen zien alleen haar als ze naar me kijken.” Kijken, bekeken worden, gezien worden, het zijn ongrijpbare maar belangrijke onderwerpen die Padidar aansnijdt én knap verbeeldt in de art direction, die bestaat uit nagebouwde huiskamers met filmprojecties op betonnen muren. Gezien worden, is een diep menselijke behoefte. Maar vaak genoeg gaat het mis en voelen we ons ongekend, of erger, in een lelijk hokje geplaatst waarin je je helemaal niet thuis voelt. Bij Khadija gaat het zo ver dat ze vaak naar beneden kijkt als ze op straat loopt, zodat ze niet ziet dat ze bekeken wordt. “Alles is gewist van wie ik vroeger was, alleen ik weet nog wie ik ben geweest.” De blik van een ander kan je juist onzichtbaar maken. Het eenvoudigweg kijken naar Khadija krijgt daardoor in deze documentaire een extra lading. De scherpzinnige Khadija doorziet na al die jaren de mechanismes waaraan ze wordt blootgesteld. Ze voelt zich dagelijks aan een soort keuring onderworpen, “alsof je eeuwig auditie moet doen”. Dat is vermoeiend voor haar, maar erger is het als die keuring ontkend wordt. Dat voelt pas echt eenzaam. Met All You See heeft Padidar dit zwijgen doorbroken. Ze heeft hiermee een belangrijk, visueel krachtig document gemaakt dat iedereen die weleens denkt dat hij ‘gewoon maar een vraag’ stelt, zou moeten zien."